مقایسه اثر زنجبیل ، گاباپنتین و اندانسترون در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از سزارین به روش اسپاینال

مقدمه: تهوع و استفراغ، از شایع ترین عوارض عمل جراحی سزارین هستند که ممکن است باعث پارگی بخیه، پارگی مری، آسپیراسیون معده و طولانی شدن مدت بستری شوند. با توجه به اهمیت موضوع و ضرورت یافتن راهی برای پیشگیری از تهوع و استفراغ، این مطالعه به مقایسه ی اثر زنجبیل، گاباپنتین و اندانسترون در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از سزارین به روش اسپاینال می پردازد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دو سو کور تصادفی بود که بر روی 208 زن کاندیدای سزارین انتخابی انجام گردید. پس از اخذ رضایت نامه ی کتبی، نمونه ها به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. به گروه اول 300 میلی گرم گاباپنتین، به گروه دوم 8 میلی گرم اندانسترون، به گروه سوم یک گرم زنجبیل و به گروه چهارم دارونما داده شد. قبل از انجام اسپاینال و بعد از عمل در ریکاوری و نیز در فواصل زمانی 2، 4 و 6 ساعت بعد از عمل، شدت تهوع و استفراغ نمونه­ها بر اساس مقیاس چهارتایی ثبت گردید. داده ها در نرم افزار spss نسخه ی 19 و با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه، تی مستقل و کای دو مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته­ ها: بین چهار گروه مذکور اختلاف معنی داری از نظر سن، تعداد بارداری، میانگین فشار خون و ضربان قلب مادر، قبل و حین عمل و آپگار نوزادان و سطح هوشیاری مادران وجود نداشت. میانگین تهوع و استفراغ در گروه گاباپنتین (0/34± 0/28)، گروه اندانسترون (0/25± 0/28) و گروه زنجبیل (0/85± 0/27) بود که به طور معنی داری کمتر از دارونما (0/22± 1) بود (p=0/01)؛ ولی اختلاف معنی داری بین سه گروه دیده نشد. نتیجه گیری: می توان از گاباپنتین، اندانسترون و زنجبیل با اثرات مشابه در کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل در خانم های کاندید سزارین استفاده کرد.